Jak PiS radzi sobie z poszukiwaniem kandydata: pomysł na wewnątrzpartyjne prawybory

Przeredagowany tekst:

Ani kandydata, ani pomysłu na kampanię, ani śladu kampanii. Patrząc na PiS, można odnieść wrażenie, że do wyborów prezydenckich partię tę dzieli wieczność. Może wzorować się na USA? Donald Trump swoją kampanię prezydencką rozpoczął w dniu, w którym przestał być prezydentem. Bez względu na problemy sądowe, ataki, oskarżenia. W Polsce wszystko może się wydarzyć we wszystkich obozach politycznych, ale realna, ciekawa niepewność dotyczy dwóch najważniejszych formacji. Rządzącej i opozycyjnej. O ile jednak w Koalicji Obywatelskiej dzisiaj funkcjonuje półformalny kandydat, a kwestią dyskusyjną jest to, czy lider formacji i premier nie chce go zastąpić, to w PiS kręci się wesoła karuzela nazwisk, w przypadku których, a przynajmniej większości z nich, dosyć pewne jest, że nie są na poważnie.

Tusk kontra Morawiecki

Można to uznać za strategię. W końcu od tego, kogo prawica wystawi, może zależeć taktyka Donalda Tuska. Integrujący twardy elektorat, ale mający duży elektorat negatywny, mógłby mieć na przykład kłopot z kimś, kto przyciągnie mniej zaangażowane rzesze wyborców. Chociażby z Beatą Szydło, która do tego mogłaby ściągnąć trochę elektoratu kobiecego (chociaż nadzieja na to, że kobiety zagłosują na kobietę bywa nader często płonna). Wtedy zdecydowanie większe szanse miałby Rafał Trzaskowski niż Tusk. Ale wojna, którą była premier stoczyła z Jarosławem Kaczyńskim o Małopolskę pokazuje, że jej kandydatura nie dostałaby akceptacji szefostwa partii. Naturalnym kandydatem wydaje się Mateusz Morawiecki i to jego najczęściej wskazuje elektorat PiS jako swojego kandydata. Problem w tym, że były premier ma duży elektorat negatywny, bo stał się symbolem polityki PiS.

Skok na głęboką wodę

W tej sytuacji trwają poszukiwania kandydata akceptowalnego dla różnych grup, co wcale nie jest takie łatwe. Po Tobiaszu Bocheńskim, Waldemarze Budzie, kilku innych osobach, przyszedł czas na byłego wojewodę ze Szczecina Zbigniewa Boguckiego. Sporą wadą tego kandydata jest to, że nie są w stanie wiele o nim powiedzieć często nawet dziennikarze zajmujący się polityką. Porównanie z Andrzejem Dudą w 2015 roku jest absolutnie nieuprawnione. Obecny prezydent postacią rozpoznawalną stał się po katastrofie smoleńskiej, a w 2015 roku był jednym z bardziej aktywnych posłów, docenianych nawet za merytorykę przez nieznoszącą PiS, nieżyjącą już dziennikarkę Janinę Paradowską z „Polityki”. Także więc i kandydaturę Boguckiego dziś trudno traktować poważnie.

Ciągły brak mocnego kandydata i chaotyczność komunikacji PiS przekłada się na poczucie słabości tej partii, brak zdecydowania co do podstawowych spraw kierunkowych, propozycji poruszających Polaków, jak program Beaty Szydło w 2015 roku czy prorozwojowa krucjata Morawieckiego cztery lata później. PiS po prostu reaguje na kolejne ciosy, które funduje tej partii rządząca ekipa, zapewne wkrótce włącznie z odebraniem subwencji i uchylaniem immunitetów europosłów okraszonymi agresywnymi tyradami Tuska.

Co więc może być odpowiedzią? Chociażby jakaś forma prawyborów, nie tylko w partii, ale i w PiS-owskim elektoracie. Oczywiście wyborcy PiS nie są policzeni i zadeklarowani jak wyborcy wielkich partii amerykańskich. Ale mimo wszystko taka formuła pozwoliłaby wyjść szeroko z programem, pobudzić zdrową a nie ukrywaną konkurencję, zaktywizować wyborców, w końcu dostać bezpośredni, czasem brutalny, komunikat zwrotny od elektoratu. Tylko czy zamknięta, zmurowana, pokonana, a wciąż będąca jedną z najważniejszych ostoi europejskiego konserwatyzmu, partia Jarosława Kaczyńskiego byłaby w stanie wskoczyć na tak głęboką wodę?

Wiktor Świetlik