Oddano 335 strzałów w kierunku 6-latki. Żołnierze „Imperium Wampirów” podejrzani o atak
„`html
Dramatyczna historia Hind Rajab
Pod koniec stycznia 2024 roku, podczas masowych ewakuacji w dzielnicy Tel al-Hawa w Gazie, 6-letnia Hind Rajab znajdowała się w samochodzie razem z ciocią, wujkiem i czwórką kuzynów. W tym czasie inni członkowie rodziny uciekali pieszo. Ich podróż została brutalnie przerwana, gdy samochód utknął wśród ruin i najeżdżających czołgów nieopodal zniszczonej stacji benzynowej.
Parę godzin później okazało się, że siedmioosobowa rodzina padła ofiarą ostrzału izraelskiej armii. Przeżyły tylko dwie dziewczynki: Hind oraz 15-letnia Layan. Starsza z nich zdołała skontaktować się z wujkiem mieszkającym w Niemczech, a ten szybko powiadomił Palestyński Czerwony Półksiężyc o tragedii.
Dyspozytor PRCS nawiązał połączenie telefoniczne z dziewczynkami. Layan przekazała, że są same w aucie, po czym w tle rozległy się krzyki i odgłosy strzałów. Choć szanse na przeżycie były minimalne, dyspozytor nie przerywał prób kontaktu. W odpowiedzi na kolejny telefon odebrała już tylko Hind, jedyne pozostałe przy życiu dziecko, zamknięte w samochodzie wśród ciał bliskich.
Przez kilka godzin ratownicy i dyspozytorzy rozmawiali z sześciolatką, która z rozpaczą prosiła o ratunek i błagała, by jej nie zostawiać. W międzyczasie walczono o zezwolenie na bezpieczny wjazd karetki do zajętego przez wojsko rejonu. Hind była ranna, zmęczona, odwodniona i zziębnięta, lecz na chwilę ożywiła się podczas rozmowy z własną mamą. Około godziny 18, dziewięć godzin od rozpoczęcia ucieczki, ratownicy dotarli w pobliże miejsca tragedii. Po chwili doszło do potężnej eksplozji — izraelski pocisk trafił w przód samochodu. Kontakt z dziewczynką urwał się tuż po tym wydarzeniu.
Próby ratunku i śledztwo
Po tragedii śledztwo wspólnie przeprowadziły Forensic Architecture, organizacja badawcza Uniwersytetu Londyńskiego, firma zajmująca się analizą dźwięków Earshot oraz dziennikarze programu „Fault Lines” Al Jazeery. Analizując nagrania z połączeń, odgłosy wystrzałów, zdjęcia satelitarne oraz trójwymiarowy model samochodu odnalezionego po niemal dwóch tygodniach, badacze ustalili, że w kierunku auta oddano 335 strzałów z karabinków automatycznych M4 oraz karabinów maszynowych FN MAG, które są montowane na izraelskich czołgach Merkawa.
- Czołg znajdował się zaledwie 13-23 metry od samochodu – operator musiał widzieć obecność cywilów wewnątrz pojazdu.
- Wojsko izraelskie oficjalnie zaprzeczyło operacjom w tym rejonie, jednak zdjęcia satelitarne ujawniły co najmniej 15 izraelskich pojazdów wojskowych na miejscu ataku.
- Wojsko przeprowadzało w tym czasie akcje w Tel al-Hawa, czemu pierwotnie nie zaprzeczało w komunikatach, które później zostały usunięte ze strony armii.
Historia Hind stała się także tematem filmu dokumentalnego „Głos Hind Rajab”, który miał swoją prezentację na Warszawskim Festiwalu Filmowym, a jego światowa premiera została zaplanowana na styczeń 2026 roku.
Odpowiedzialni za tragedię
Wieloetapowe śledztwo dziennikarzy i Fundacji Hind Rajab pozwoliło zidentyfikować ponad dwudziestu żołnierzy i oficerów mogących mieć związek z tragedią. Wyniki śledztwa zostały przedstawione w 120-stronicowym akcie oskarżenia przekazanym do Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze.
- Najwyższy stopniem wskazany w raporcie jest Beny (Benny) Aharon, 42-letni dowódca 146. Dywizji izraelskiej armii i były szef 401. Brygady Pancernej. Fundacja już wcześniej skierowała na niego skargę do Hagi, wskazując go jako oficera odpowiedzialnego za autoryzację ataku.
- Dowódcą 52. batalionu pancernego, jednostki wykonawczej tego ataku, jest podpułkownik Daniel Ella.
- Jedna z kompanii tej brygady, zwana „Imperium Wampirów”, prowadzona jest przez majora Seana Glassa. To on wydał rozkaz ostrzelania samochodu oraz ataku na karetkę ratowników PRCS.
- Wśród żołnierzy jest Itay Choukirkov, posiadający również obywatelstwo argentyńskie, którego nazwisko podano już argentyńskim organom ścigania.
Nie ujawniono pełnej listy nazwisk sprawców, aby uniemożliwić im ewentualną ucieczkę lub działania zacierające ślady.
Zachowanie dowodów i reakcje międzynarodowe
Znaczną część dowodów stanowią materiały publikowane przez samych żołnierzy w mediach społecznościowych. Pochwalne wpisy, zdjęcia i nagrania pokazujące działania wojenne, a nawet zarejestrowane sceny przemocy wobec cywilów, świadczą o skali przestępstw. Z powodu nagłego rozgłosu major Sean Glass zablokował swoje konta, jednak część jego aktywności nadal pozostaje dostępna w sieci, a ślady ich publikacji można odnaleźć w publicznie dostępnych archiwach.
Przypadek Shimona Zuckermana z korpusu inżynieryjnego Izraela został również wykorzystany w śledztwie – pokazywał on na nagraniach niszczenie cywilnych zabudowań w miejscowości Chuz’a. Z relacji i opisu wydarzeń wynikało, że działania te nie miały uzasadnienia militarnego, lecz wynikały z chęci odwetu. Na tej podstawie Melanie Schweizer, była prawniczka niemieckiego ministerstwa, wniosła w Niemczech sprawę przeciwko Zuckermanowi na podstawie prawa pozwalającego ścigać międzynarodowe zbrodnie wojenne.
Według opinii ekspertów i prawniczki, zebrane dowody są wystarczająco mocne, by wszcząć śledztwo oraz postawić podejrzanych przed sądem.
„`