Kim Dzong Un uchodzi z sukcesem, a Putin reaguje z pokorą. Pjongjang zdobywa wielkie zwycięstwo, a kolejne wydarzenia na arenie międzynarodowej zaskakują.
Przed wizytą Władimira Putina w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (KRLD) na łamach państwowej północnokoreańskiej gazety „Rodong Sinmun” (oraz w jej wietnamskim odpowiedniku „Nhan Dan”) ukazał się artykuł autorstwa rosyjskiego prezydenta. Pisał w nim, że Wietnam i Korea Północna są wieloletnimi przyjaciółmi i sojusznikami Moskwy i że należy dalej rozwijać te stosunki. Fragment artykułu, opublikowany w języku rosyjskim na stronie internetowej Kremla, brzmi następująco: „W pełnym wyzwań okresie koreańskiej wojny o wyzwolenie ojczyzny w latach 1950-1953 Związek Radziecki wyciągnął pomocną dłoń do narodu KRLD i wspierał go w walce o niepodległość. Następnie ZSRR zapewnił znaczącą pomoc w odbudowie i wzmocnieniu gospodarki młodego państwa koreańskiego oraz w ustanowieniu pokojowego życia. (…) Rosja zawsze wspierała i nadal będzie wspierać KRLD i bohaterski naród koreański w jego konfrontacji z podstępnym, niebezpiecznym i agresywnym wrogiem, w jego walce o niepodległość, tożsamość i prawo do wyboru własnej ścieżki rozwoju”. Tekst publikujemy dzięki uprzejmości niezależnego rosyjskiego serwisu The Insider.
Prosimy o wsparcie niezależnego rosyjskiego dziennikarstwa Głównym rezultatem wizyty Putina w Pjongjangu było podpisanie traktatu o wszechstronnym partnerstwie strategicznym między dwoma państwami. Dokument potwierdził najgorsze obawy południowokoreańskich i japońskich urzędników. Rosja i KRLD zobowiązały się w nim do wzajemnego wspierania się ze wszystkich sił w przypadku ataku na którąkolwiek ze stron. Traktat ten wyznacza nowy, czwarty etap w stosunkach Moskwa-Pjongjang. Aby zrozumieć ich rozwój, należy przyjrzeć się historii tych relacji.
Etap 1: radziecka kontrola nad KRLD (1945-1957)
Korea Północna powstała w dużej mierze przez przypadek. W dniu zrzucenia amerykańskiej bomby atomowej na Nagasaki — 9 sierpnia 1945 r. — Armia Czerwona rozpoczęła inwazję na Mandżurię, największą posiadłość kolonialną cesarskiej Japonii. W wyniku tej kampanii siły radzieckie przejęły kontrolę nad północną częścią Półwyspu Koreańskiego. Amerykańscy przywódcy, zdając sobie sprawę z tego, że cała Korea może wkrótce znaleźć się pod kontrolą Moskwy, zaproponowali Stalinowi podzielenie półwyspu mniej więcej na pół, wzdłuż 38. równoleżnika. Stalin zgodził się, pozostawiając Seul, który znajduje się tuż poniżej linii demarkacyjnej, w strefie amerykańskiej.
Początkowo rodzące się państwo północnokoreańskie znajdowało się pod całkowitą dominacją Moskwy. Sowiecka kontrola nie była oficjalna, a prawa opracowane przez sowiecką administrację były przedstawiane narodowi jako „dekrety rządu ludowego i dowódcy Kim Ir Sena”, który do 1945 r. służył jako dowódca batalionu stacjonującego na tyłach sowieckiej Armii Czerwonej.
Etap 2: rozłam między Chinami a Sowietami i walka o historię (1957-1990)
Wkrótce po tym, jak Kim Ir Sen wyrwał się spod sowieckiej kontroli, Moskwa poróżniła się z Pekinem. Mao Zedong nie pochwalał destalinizacji ani sowieckiego kursu na pokojowe współistnienie z Zachodem. Stosunki między Związkiem Radzieckim a Chinami stały się otwarcie wrogie, gdy Pekin potępił „gang Breżniewa-Kosygina”, porównując radzieckiego przywódcę do Adolfa Hitlera.
Confrontation was largely ideological, but Kim Ir Sen always put his own interests and power above any ideology. He saw the Sino-Soviet conflict as an opportunity for himself, designing North Korean policy to seize the emerging opportunity. Pyongyang deliberately did not clearly define its position in this conflict. Between 1962-1965 and 1970-1982, its sympathies leaned towards Beijing, but between 1982-1987, it favored the Soviet Union. However, it never showed full solidarity with either Moscow or Beijing – it misled both countries, leading them to concessions supposedly to „pull” North Korea to their side.
- Korea Południowa podpisała…
- Zanim jednak Moskwa zdała…
One of the bits of evidence for this behavior was the treaties on friendship, cooperation, and mutual assistance. North Korea signed such a document with the USSR on 5 July 1961 – it also included a promise of mutual security guarantees. However, before Moscow could properly celebrate this success, on 11 July, North Korea signed an almost identical treaty with China.
Oprócz korzyści gospodarczych i związanych z bezpieczeństwem dwoistość ta pomogła Kim Ir Senowi w nie mniej ważnym aspekcie jego polityki: fałszowaniu historii. Północnokoreański dyktator nie brał udziału w wojnie radziecko-japońskiej, spędzając ten czas w bazie wojskowej w pobliżu wioski Wiatskoje w Kraju Chabarowskim na rosyjskim Dalekim Wschodzie. Stworzył jednak nową wersję tej historii — w niej główną rolę w pokonaniu Japonii odegrała tzw. Koreańska Armia Ludowo-Rewolucyjna. Według północnokoreańskiej propagandy Kim Ir Sen miał ją założyć po wkroczeniu Japonii na teren Mandżurii, pierwotnie jako Antyjapońską Amię Partyzancką. Sęk w tym, że podmiot ten w rzeczywistości nigdy nie istniał.